Hiatus

Daję sobie spokój. Odpuszczam. Oddaję hiszpańskojęzyczne książki dzieciom znajomej Meksykanki (są zachwycone i ona też! Tyle wygrać!). Szkoda mi włożonego wysiłku, straconego (sic!) czasu, tym bardziej, że wciąż podglądam te cudowne dzieci internetu, które w ekspresowym tempie opanowują kolejne języki. Jakże głupia byłam patrząc na nie w oderwaniu od szerszego kontekstu! Po żałobie przychodzi jednak akceptacja. Skupiam się na wspomaganiu dzieci w przyswajaniu drugiego języka naszej rodziny czyli angielskiego. Co raz bardziej nieśmiało wpisuję ten swój hiszpański w cv, bo tracę z nim łączność.
Moim dzieciom zdarzają się jednak przebłyski.

¡Salta, Salta!

W naszej okolicy mieszka kilka rodzin, spośród których przynajmniej jedno z rodziców jest hiszpańskojęzyczne. Mój bobik Miko, w tamtym czasie około półtoraroczny, zawsze najpierw podchodzi na placu zabaw do tych dzieci. Uspokaja się gdy meksykańska znajoma mówi do niego po hiszpańsku. A Maks, choć “obrażony” na hiszpański i obiecujący, że już nigdy przenigdy (wychodzę przecież czasem z propozycją powrotu do szkoły językowej), to zamiast Head & Shoulders, Knees and Toes podśpiewuje Cabeza, Hombros, Rodillas y Pies. Kiedy w radio nadają Despacito to uśmiecha się i mówi, że to po hiszpańsku. A raz zamiast Jump, jump! krzyczy do brata ¡Salta, Salta!. Wraca nadzieja, choć czasu i sił brak.